به بهانه بهار

سلام یسری جان

خوشحالم که امروز دوباره ذهنم آمد و آمد تا مرزهای دوست داشتن تو ، تا واژه های بی سر وسامانی من .

آمد و آمد تا رسیدن به اوج خواستن تو ، تا فروپاشی هراس شبهای تاریک من .

 آمد و آمد تا تصرف تو برای خود من ، تا بعد  از خدا تو را پرستشگر باشم .

نور چشمم ؛

در نخستین روز سال یکهزار و سیصد و نود و سه هجری شمسی به سراغت آمده ام تا نامه ای به تو بنویسم و در آن بگویم که رویش سبز گیاهان درکنار تو چقدر زیباست ، و چه زیباتر که آسمان خاکستری ام  با تو آبی می شود .

بنویسم که دسته های کبوتران سفید در پیشاپیش قدمهایت به پرواز در آمده اند تا خبر از بی خبری بارش برف بیاورند و مژده دهند بر بنفشه ها که دیگر اسیر سرما نخواهند  شد .

در نامه ام بنویسم که وقتی باران بر شالیزارها می بارد و قایق به گِل نشسته احساسم را بشارت می دهد و دریای متلاطم را به یاد می آورد و شاخه های جامانده از بهار را نوازش می کند ، این فقط نام تو است که لبهای ترک خورده ام را  خیس می کند ، نه نجیبانه نشستن به انتظار باران .  این معجزه عشق تو است که چشمان تبدارم را آرامش می بخشد ، نه سرود چکاوکان بهاری . این اعتقاد من به تو است که باعث می شود شکل بگیرم و بغضم خالی از جواب نماند ، نه تزویر بهار.

پس گل بهاری من ، حال که اینچنین آرامش می گیرم ، دستانت را به من بسپار و  بهار من را تو شکوفا کن و گرنه بدون تو زمستان را با هراس گذر خواهم کرد .

بانوی کوچک من ؛

در اوان سال جدید به مثابه یک پدر عاشق می خواهم برایت دعا کنم و از خدا بخواهم تو را در آغوشم برایم نگه دارد و رهایت نکند که من سخت از احتیاجم به تو به اشتیاق رسیده ام .

از خدا بخواهم تو را بزرگ و عزیز بدارد همانگونه که برگها را در باغهای بیکران می بیندو با آنها مهربانی می کند .

از خدا درخواست  کنم هنگامی که با دلم حرفی ندارم و پیرتر از اساطیر می شوم و جان را بی نام و نشان طلب می کنم تو را بر بوریای آبی دلم بنشاند که سخت تو را خواهان می شوم .

امیدوارم در آن هنگام که بارانهای بهاری به احترام تو می بارد واژه هایم از میان دستانت نچکد و به فراموشی نرود ، همان وقتی که شاید چتری نداشته باشم و ....